... ไม่มีใคร "เหงา" แค่เราคุยกัน ...

...  ความเหงา และ ความห่างไกล มันเข้ามาทำร้ายใจใครสักคนได้ไม่น้อยเลย..จริง จริง
จนบางครั้งความเหงาทำให้เราเหม่อลอย ไม่เป็นอันทำอะไรบ้างในบางวัน

     ดังเช่นในคืนนี้ ขณะที่ใจเริ่มปลดปลง.. จนมีสติคิดได้ ผมก็ขอบันทึกความคิดไว้ในบล๊อกแห่งนี้
เพื่อกันลืม

     เหตุใดหนอ.. ทำไมคนเราต้องคอยแต่วันที่ได้เจอกัน ถึงจะมีความสุข
                      ทำไมตัวเราไม่ทำทุก ๆ วันให้มันมีความสุขได้ไหม

     เหตุใดหนอ.. เราต้องบำรุ่งร่างกายด้วยยา หรือ (ยาใจ) และ อาหาร เพื่อให้ร่างกายอยู่ได้สบายดี
                      แต่กับเรื่องข้างใน ควรรู้ว่า  สุข - ทุกข์  นั้นอยู่ที่เท่าทันปัจจุบันแค่ไหน ดูใจตัวถ้วนถี่ดีหรือยัง
                      ยา-ของ-ใจ   ชื่อน่าจะดูคล้าย ๆ กับยาโบราณที่มีชื่อยาว่า "ทัมใจ"
  
     " ทัมใจ " 
     ทันใจ ... เพื่อทำใจ
     ถ้าตัวของเรารู้เท่าทันใจ ... ก็คงจะทำใจทัน
     อาจจะเป็นการทำใจในแบบเซน ... ที่ว่ากันว่า
     ทำโดยไม่ได้กระทำใด ๆ ๆ 
     อาจจะเป็นเพียงการหยุด ... หยุด อารมณ์ให้เป็น 
     หยุดให้เห็นความว่าง ... 
     ถึงแม้จะยังเห็นได้บ้างเพียงชั่วครั้งชั่วคราวก็ยังดี

                     เมื่อใจเราขยับเข้าใกล้ความสงบ ก็คงคล้ายกับรถขยับเข้าเกียร์ว่าง
                     ขยับเกียร์หัวใจให้ว่าง ๆ ให้รถของเราได้หยุดพักบ้าง
                     เพราะบางทีเราก็ไม่รู้ว่า เราจะรีบห้อตะบึงไปหาความสำเร็จอะไรทำไมหนักหนา
                     หากเราบอกกับตัวเองได้ว่า "ความสุข" เกิดขึ้นตอนเรารู้จัก "พัก" และอยู่นิ่ง ๆ ๆ 
                     หาใช่การตั้งหมุดหมายปลายทางสู่แห่งหนตำบลใดไม่ 
                     เมื่อเราต่างปักธงของเราลงที่ใจ

     ... ความสุข ความสงบ ก็ไปถึงได้ ... 
         ในวันนี้ ... ที่นี่ ... ทันที

ไม่มีใครเหงาแค่   " เรา " คุยกัน 
บางที  " เรา " ที่ว่าอาจจะเป็นเพียง   " ตัว "     กับ    " หัวใจ "   ของเราเองก็เป็นได้ 
และเมื่อหัวใจเรารู้ว่าต้องการอะไร

ตัวเราเองก็คงไม่เหงาอีกต่อไป
แล้วตัวของ  มิตรแท้  กับ  Buddy  ละ   ได้คุยกับหัวใจของตัวเองกันแล้วหรือยัง 
...  ไม่มีใคร  "เหงา "   แค่เราคุยกัน  ...