-: คนเราที่ต้องเปนทุกข์(ทุกขอริยสัจ) หรือที่ต้องเวียนว่าย ตายเกิด เปนเพราะยังติดอยู่ในบ่วงของเวทนานี้เอง
-: โดยเฉพาะ ตัณหา หรือ ความทะยานอยากซึ่งเปนเหตุแห่งทุกข์นั้น
-: เปนความทะยานอยากในเวทนาเปนสำคัญ
-: หากธรรมชาติของชีวิตไม่มี เวทนา โดยเฉพาะ ทุกขเวทนา แล้ว ธรรมใดๆ ก็ไม่มีความหมาย และไม่มีความจำเป็นต้องศึกษาและปฎิบัติธรรมแต่ประการใด
-: นอกจากนั้น โดยธรรมชาติ สุขเวทนา ยังเปนอาหาร หรือ สิ่งที่หล่อเลี้ยงจิต ให้มีพลังที่จะสร้างสรรค์ ใและกระทำกิจต่างๆได้อย่างมีประสิทธิภาพได้
-: เหมือนกับที่ร่างกายที่จะต้องมี และต้องการมีปัจจัย 4 ที่เปนสิ่งหล่อเลี้ยงจึงจะดำรงอยู่ได้อย่างเปนปกติสุข
ปล. " จิตของ ผู้มีสุข ย่อมตั้งมั่น "
-: ทุกๆ ชีวิตของปุถุชนทั่วไปจึงขาด
" สุขเวทนา " ที่หล่อเลี้ยงจิตไม่ได้ เพราะขาดไปแล้ว จิตจะไม่ตั้งมั่น จะซัดส่าย หวั่นไหว ดิ้นรน ไม่พร้อมที่จะทำหน้าที่ต่างๆ อย่างมีประสิทธิภาพ และหากขาดความสุขไปนานๆ จิตก็จะแห้ง เฉา ซึม ขาดพลังความคิดสร้างสรรค์
-: หรืออาจออกอาการไปในทางตรงข้าม คือ ก้าวราว เกรี้ยวกราด และนำไปสู่โรคซึมเศร้า โรคจิต และโรคประสาท ได้ในที่สุดฯ
